(درحال تکمیل صفحه زندگی نامهVervollständigung der Biografieseite )
رحیم فتحی باران متولد سال ۱۹۳۳ تهران _ ایران است. او فعالیت تجربی خود را در عرصه تئاتر را از کودکی و اوایل نوجوانی آغاز کرد و با هنرمندانی همچون باقر صحرارودی، فرهاد مجدآبادی، و لطف الله میثمی و فرهاد مسگریان وعلی کریمی وداود ربیعی همکاری داشت. در همین دورانبود که درسنین پائین جایزه هایی از چهره های سرشناس هنری آن زمان، از جمله فریدون تنکابنی و خسرو گلسرخی، نیز دریافت کرد.
از سال ۱۹۸۶، با اقامتش در کشور آلمان، فعالیت هنری خود را در اشکال مختلف ادامه داد. ابتدا در شهر کوچکی به نام آیسلینگن-فیلس از توابع گوپینگن به عکاسی و نقاشی پرداخت و تلاش کرد با گروه های فرهنگی و تئاتر ی محلی ارتباط برقرار کند. در همان سالهای بود که نخست، علاوه بر مشارکت در آکسیون های سیاسی، به هنرهای نمایشی، نقاشی، سرودن شعر، نوشتن نمایشنامه، و عکاسی نیز مشغول شد. از جمله آثار اجراشده او در آن دوره، نمایش ماهی سیاه کوچولو اثر صمد بهرنگی بود که با همراهی دوستان آلمانی و موسیقی یکی از آنان در تئاتر شهر آیسلینگن را بروی صحنه برد.
فتحی باران در زمینه نقاشی نیز فعال بود؛ از طراحی پلاکاردهای سیاسی برای آلمانی ها تا طراحی صحنه برای تئاترهای محلی. او همچنین در نمایشگاههای انفرادی و گروهی عکاسی و نقاشی بسیار شرکت کرد. پس از پیوستن به تئاتر شهر گوپینگن تئاتر آ.گ، در ده ها فستیوال محلی و کارگاه های آموزشی در جنوب آلمان شرکت کرد ودوره هایی را نیز به پایان برد.
در ادامه، برای پیگیری حرفه ای تئاتر، به اشتوتگارت نقل مکان کرد و در آنجا در وهله اول با همکاری دیگر پناهندگان سیاسی، نمایشی بر اساس دست نوشته های زندان اثرسعید سلطانپور را در سالن آمفی تئاتر د.گ.ب به صحنه برد. سپس با گروه تئاتر ایم ووستن آشنا شد این گروه کار خود را دریک سینمای کهنه آغاز کرد که دروسط شهر وربروی یک آبگیری که درمیان خود یک کلیسا بسیار زیبایی را درآغوش داشت بود و کارگردان آن سینمای تاتر شده بنام تئاتر ایم وستن را خانم ای که از شهر کیل دراشتوتگارت مقیم شده بود وازدواج کرده بود رهبری آن را به عهده گرفت . هایدماری روودور و در نمایش هایی مانند میراندولا (کارلو گولدونی)، هرگز بچه نخواهم داشت ، و سیانکالی همکاری وحتی نقش نیز داشت. جالب آنکه در همین دوره، نینا هوس (بازیگر امروز سینما و تلویزیون آلمان) برای نخستین بار در نمایش هرگز بچه نخواهم داشت بکارگردانی مادرش خانم هایدماری روودور با ازی این دختر بچه مدرسهای بروی صحنه رفت.
فتحی باران همزمان برای تحصیل در آکادمی هنر اشتوتگارت اقدام کرددر رشته صحنه سازی درتاتر، اما به دلیل سن بالا و مخالفت استاد مربوطه پروفسور روز، موفق به ثبت نام نشد. پس از نقل مکان به کلن، با گروه های تئاتر ترک و ایرانی همکاری کرد و در نمایش هایی مانند روموز غنچه گل و بازی شانس با گروه هارمون شرکت کرد.
در سال ۱۹۹۴، با همکاری مجید فلاحزاده یک همکار تاتری ایرانی ، هفته تئاتر ایرانیان را در کلن پایه گذاری کرد ودراولین شب افتتاح نمایش شعر مکافات را به نویسندگی و کارگردانی خود در تئاتر کامراشپیل به صحنه برد. او سپس با تأسیس جامعه فرهنگی شرق و غرب، برنامه های فرهنگی متنوعی را سازماندهی کرد و گروه تئاتر ثالث را با اجرای آثاری به زبانهای فارسی، ترکی، و آلمانی رهبری نمود. از جمله آثار بعدی او میتوان به خاطرات یک دیوان گوگول، کیم دئیر مقصیربه زبان آذری، و کراپ آنلاین اثر ساموئل بکت اشاره کرد.
در سال ۲۰۱۲، فستیوال تئاتر برای آینده را در مرکز فرهنگی آلته فویرآخه کلن افتتاح کرده وبنا گذاشت وبرگزار کرد که میزبان گروه‌هایی از کارگردان وبازیگران اهل یوگسلاوی سابق، هلند، و آلمان بود.
Rahim Fathi Baran wurde im Jahr 1933 in Teheran, Iran, geboren. Schon in seiner Kindheit und frühen Jugend begann er seine praktischen Erfahrungen im Bereich Theater zu sammeln und arbeitete mit Künstlern wie Baqer Sahra-Roudi, Farhad Majd-Abadi, Lotfollah Meysami, Farhad Mesgarian, Ali Karimi und Davoud Rabiee zusammen. Bereits in jungen Jahren erhielt er Auszeichnungen von bekannten Persönlichkeiten der damaligen Kunstszene, darunter Fereydoun Tonkaboni und Khosrow Golsorkhi.
Seit 1986, mit seinem Aufenthalt in Deutschland, setzte er seine künstlerische Tätigkeit in verschiedenen Formen fort. Zunächst lebte er in der Kleinstadt Eislingen/Fils bei Göppingen, wo er sich der Fotografie und Malerei widmete und versuchte, Kontakte zu lokalen Kultur- und Theatergruppen zu knüpfen. In diesen Jahren engagierte er sich nicht nur politisch, sondern auch in den darstellenden Künsten, der Malerei, dem Schreiben von Gedichten und Theaterstücken sowie in der Fotografie. In dieser Zeit inszenierte er unter anderem das Theaterstück „Der kleine schwarze Fisch“ von Samad Behrangi mit Unterstützung deutscher Freunde und der Musik eines von ihnen im Stadttheater Eislingen.
Auch im Bereich der Malerei war Fathi Baran aktiv – von der Gestaltung politischer Plakate für Deutsche bis hin zum Bühnenbild für lokale Theateraufführungen. Er nahm an zahlreichen Einzel- und Gruppenausstellungen im Bereich Fotografie und Malerei teil. Nach seinem Beitritt zum Göppinger Stadttheater AG nahm er an Dutzenden von regionalen Festivals und Workshops im Süden Deutschlands teil und absolvierte dort auch mehrere Kurse.
Um seine Theaterarbeit professionell weiterzuverfolgen, zog er nach Stuttgart. Dort brachte er gemeinsam mit anderen politischen Geflüchteten ein Theaterstück auf Grundlage der Gefängnisschriften von Saeed Soltanpour im DGB-Amphitheater zur Aufführung. Anschließend lernte er die Theatergruppe „Theater im Westen“ kennen, die ihre Arbeit in einem alten Kino im Stadtzentrum begann – gegenüber einem Teich, der eine wunderschöne Kirche umgab. Die Regisseurin dieses Theaterkinos war Heide-Marie Rohdorff, eine gebürtige Kielerin, die in Stuttgart lebte und verheiratet war.
Fathi Baran war bei Aufführungen wie Mirandola (von Carlo Goldoni), Ich werde niemals Kinder haben und Cyan Kali beteiligt – sowohl als Mitwirkender als auch in Darstellerrollen. Interessanterweise spielte in dieser Zeit auch die heute bekannte Film- und Fernsehschauspielerin Nina Hoss erstmals auf der Bühne, und zwar im Stück Ich werde niemals Kinder haben unter der Regie ihrer Mutter Heide-Marie Rohdorff.
Parallel dazu versuchte Fathi Baran, an der Kunstakademie Stuttgart im Fach Bühnenbild aufgenommen zu werden, jedoch wurde er aufgrund seines Alters und des Widerstands des Professors Dr. Rose abgelehnt. Nach seinem Umzug nach Köln arbeitete er mit türkischen und iranischen Theatergruppen zusammen und spielte in Stücken wie Romuz-e Ghonche-ye Gol und Spiel des Zufalls mit der Gruppe Harmon.
1994 gründete er gemeinsam mit seinem iranischen Theaterkollegen Majid Fallahzadeh die „Iranische Theaterwoche“ in Köln. Am Eröffnungsabend inszenierte er das Theaterstück Die Strafe des Gedichts, das er selbst geschrieben und inszeniert hatte, im Theater KammerSpiel. Anschließend gründete er die Kulturvereinigung „Ost und West“, organisierte vielfältige kulturelle Programme und leitete die Theatergruppe Taleth, die Stücke in Persisch, Türkisch und Deutsch aufführte. Zu seinen späteren Werken zählen unter anderem Aufzeichnungen eines Wahnsinnigen von Gogol, Kim Deyir Moqssir auf Aserbaidschanisch und Krapp Online, basierend auf Samuel Beckett.
Im Jahr 2012 eröffnete und organisierte er das Theater Festival „Theater der Zukunft“ Kunst und Kulturzentrum Alte Feuerwache Köln, das Theatergruppen und Künstler aus dem Theater TKO(Theater ohne Grenzen mit Nada Kokotoviç_Hamletmaschine. ein Theaterstück von Heiner Müller
Regisseurin und Choreografin: Nada Kokotoviç
Es spielen: Grit Bardowicks, Katharina Waldau, Andre Jolles, Nedjo osman und PhuongTuong),futur3(), den Niederlanden(Ich Bin Eine Aktie. ein Theaterstück von Gerindo Kamid Kartadinata und Filmemacher Martin) und Deutschland (Ein Bericht für eine Akademie. ein Theaterstück von Franz Kafka
Regie:Thomas Goritzki Es spielt: Mohammad-Ali Behboudi)beherbergte.
